Outro que se fora da terra daba un bó pelikeiro. Unha besta con xenio pra botar ás rapaniñas. O amigo Hendrix marcou un fito na música moderna, sen esquencer a tradición.
Ao igual que o brixel fincou as súas raíces (que dan alimento e sostén) no fértil chan da tradición (iniciouse no Blues e no Soul) e tamén ao igual que o Brixel botou gromos cara ao ceo da modernidade.
Algúns dos seus temas (gravados nos sesenta) apuntan as tendencias do que hoxe son considerados os estilos musicais máis modernos (Funky, Hip-Hop...).
Nado en Seatle logo de tocar en moitos grupos nos USA consolidouse coma o xenio que era en Londres onde formou o seu grupo máis coñecido: "The Jimi Hendrix Experience" xunto ao baixista Noel Redding e o batería Mitch Mitchell.
Logo chegou o éxito, primeiro en Europa e despois na súa terra natal, eran tempos de sicodelia, de novas liberdades e de excesos.
Seguindo a máxima que dí "Vive rápido e morre novo para deixar un bonito cadavre1" Jimi morreu en circunstancias pouco claras o 18 de setembro do 1970 nacía así un dos mitos do noso tempo.
martes, 11 de marzo de 2008
jueves, 6 de marzo de 2008
O Verín de antano
Hai algún tempo que por causalidade atopei este video no youtube. Foi feito para o NO-DO e nel amósase un Verín que era exemplo para o resto de vilas, cuns balnearios aos que acodían agüistas dende lonxanas terras, onde os canteiros construían edificacións acordes co entorno, no que a estrada xeral estaba abeirada de árbores baixo os cales se podía un sentar nunha terraza a desfrutar do fresco e tomar un viño.
Ónde quedou eso? Ónde o perdemos? hoxe Verín ten edificios sen xeito, un río canalizado, un feixe de rúas nas que nunca dá o sol... e seguimos "rehabilitando rúas": tirando casas con historia para facer pisos e trocando pedra por formigón. Nesto todos somos responsables os que fan e os que calan.
Ónde quedou eso? Ónde o perdemos? hoxe Verín ten edificios sen xeito, un río canalizado, un feixe de rúas nas que nunca dá o sol... e seguimos "rehabilitando rúas": tirando casas con historia para facer pisos e trocando pedra por formigón. Nesto todos somos responsables os que fan e os que calan.
martes, 4 de marzo de 2008
Máis de Brixel
Semella que a primavera adiantousenos, os gromos xa abroian nas gaias peladas dos freixos, e as mimosas alumean os outeiros con lámpadas de sódio (s.a.p.).
O brixel non quere ser nin máis nin menos que ninguén e tamén se bota a medríos temperáns, así co peito por diante, sen medo. Xa logo haberá tempo de laiarse dos estragos da xeada.
Así cantaba Maín o bardo nas brancas cumes do Larouco:
A vida e o de hoxe,
o que teña que vir virá,
do que xa levo no lombo
ninguén me pode privar.
O brixel non quere ser nin máis nin menos que ninguén e tamén se bota a medríos temperáns, así co peito por diante, sen medo. Xa logo haberá tempo de laiarse dos estragos da xeada.
Así cantaba Maín o bardo nas brancas cumes do Larouco:
A vida e o de hoxe,
o que teña que vir virá,
do que xa levo no lombo
ninguén me pode privar.
lunes, 3 de marzo de 2008
Suscribirse a:
Entradas (Atom)