Coidado coa recacheira nas tardes de verán

O Brixel sofre no verán, é unha planta de umbría que gosta da humidade e da frescura dos regatos e cabancas. A recacheira destas tardes de xullo queimalle a casca e secalle as follas. O Brixel precisa de sombra.

Onde a herba é azur

Éche ben certo que non hai ida sen volta. Moitos foron os músicos galegos que chegaron ás Américas á procura de vida, uns poucos chegaron a triunfar (coma Manuel Dopazo na Arxentina, que acadou sona e prestixo social chegando a aparecer en producións cinematogáficas da época), os máis perderonse no esquenzo.

Digo que se perderon no esquenzo os músicos, a súa identidade, mais non así a súa contribución ao espallamento da nosa música. Hoxe en día a música galega está viva en países coma Arxentina, Venezuela, Cuba....

Na América do norte os músicos galegos fixeron corpo cos chegados doutros países Europeos: Antonio Mosquera de Sada emigrou a Nova Iorque coa súa gaita alí formou unha banda con músicos de Irlanda e Escocia coa que editou dous discos ("Juerga Gallega" e "Parranda Gallega"), chegando mesmo a actuar perante do presidente Kennedy.

Esa xente deixou a súa pegada e hoxe estilos musicais coma o Country ou o Bluegrass chegannos de volta e fannos maxinar a Domingos Ferreiro o gaiteiro de Texas interpretando no Saloon o "Oh Susana" namentres Wyatt Earp, Doc Holliday, Billy o neno ou algún da mesma caste bota man ao colt.

Aquí tedes unha mostra do que vos falaba: queda nomeada pelikeira de hoxe e sube a picota sen perder o ritmo nin descoidar o xeito Sierra Hull, nena prodixio do Bluegrass despuntou coa súa mandolina antes case de saber falar. No video toca a guitarra (e cómo toca...) xunto á mandolina de carl berggren nun ensaio. Pelikeira!

Chernobyl na lembranza

Convén non esquecermos nunca o suceso de Chernobyl, o que alí realmente pasou cecáis nunca se saberá, mais as súas repercusións estamos a sufrilas día a día (a nube radioactiva percorreu todo o planeta).

Cousas coma esta deberían facer que nos plantexáramos cara onde vai a nosa sociedade e cal é o verdadeiro progreso.

Este exercicio de reflexión debería ser iniciado polos chamados dirixentes mundiais, os que realmente teñen poder para cambiar a situación. Non vaia ser que o avanzo do progreso sexa coma unha goma elástica que estirada até o seu límite retorne logo coa forza mutiplicada para baternos na faciana.

Vai hoxe toda a miña admiración para Michael Ferry, nada sei del amais de que compuxo esta preciosa peza de nome Farewell to Chernobyl, sexa hoxe para él toda a sombra do Brixel, que o libre da recacheira desta quente tarde de vrau.

"Con el Clero hemos Topado"

Hoxe que salta aos medios (Noticias de verán) un frade italiano que se adica ao heavy metal ,a verdade é que ten coña o conto.

E agora vou eu e contraataco (Ao montón que poucos son) e tiro de video para amosar a outro pater que lle pega á música. Neste caso ao whistle, no video interpreta dous reels (nada que ver cos rils encebolados, nin co "doa os teus rils" de Reixa) pero hai que ver cómo lle pega o fulano.

Resumindo, xa se sabe o dito "A Deus pregando pero música tocando".