Máis curmáns de alén do Atlántico

A verdade é que é para non parar, a fecundidade musical e artística das terras Americanas tenme louco. Semella coma se as distintas sementes culturais que alí chegaron (Galegos, Irlandeses, Italianos, Africanos...) agromaran mesturándose co que alí había e floreceran de mil xeitos.

Xa temos falado aquí da influenza da música celta en Norteamérica do gaiteiro de Texas, da música Bluegrass e Hillbillie.. Pois hoxe imos continuar co mesmo tema facéndolle unha modestísima homenaxe a un veterán: Ralph Stanley, ninguén que oia a súa voz pode deixar de lembralo logo, coma mostra eiquí vai esto:



Pois nada, con coiro de pita ficamos ao escoitarmos esta interpretación dun mestre. E sen máis convidamos a subir á picota a Ralph Stanley (hoxe é o día dos pelikeiros veteráns).

Ven por entre as xestas, meu Joe

Esto é música, setir coma o son te transporta até sitios lonxanos no tempo e no espazo.
Un Grupazo con todas as letras, Caledonian Companion se chaman e son italianos, entre os seus membros destacan Fabio Rinaudo, uilleann pipes e whistles e Daniele Caronna, violino músicos de longa traxectoria na música irlandesa con grupos coma Birkin Tree.

O seu repertório está integrado en exclusiva por temas irlandeses e escoceses dos séculos XVII e XVIII antes de que a invasión Inglesa da illa de Irlanda polas tropas de Cromwell dera cabo da cultura gaélica. Todos eses temas foron recollidos en libros no século XVIII e librados así do esquenzo.

Aquí vai unha suite de temas recompilados no manual de O'Farrel, entre os que destaca a preciosa marcha "Come thru the broom, my Joe" o que en galego sería Ven por entre as xestas, meu Xan,

OS CURMÁNS DE ALÉN DO ATLÁNTICO

Outra vez voltamos ao mesmo: Quén de nós non ten algún parente doutro lado do Atlántico?. Cuba, Brasil, Arxentina, México, EEUU, Canadá... son países construídos sobre o sangue de moitos galegos e nos que a cultura dos que chegaron deiquí mantense viva.

Eiquí vai un exemplo, o do gaiteiro Daniel Alejandro Pazos, mestre de gaita do centro Galego de Bós Aires.



Tamén os curmáns do norte, emigraron e mantiveron viva a súa cultura. Xa varias veces falamos da evolución da música irlandesa en Norteamérica. Eiquí hai outro exemplo, un reel tradicional "The dusty miller" ou O Muiñeiro Palfurruñento, interpretado por un grupo de hillbillies.

MERCEDES PEÓN: Un Saúdo Para Alá

O Brixel é árbore de sombra, medra dereito en cabancas escuras, en terras húmidas, baixo os bidos, freixos e amieiros, aproveitando o pouco sol que traspasa a folla destes. O Brixel é planta humilde non pretende quen o gave mais recoñece o mérito alleo alén do próprio.

O Brixel sábese na súa terra, fortes raíces fincan o seu modesto tronco no chan ao tempo que as finas gaias o vencellan co ar xunguindo o seu cerne ao espírito do seu pobo é por iso que ao Brixel non o incomodan sementes alleas que agroman ao seu carón. O Brixel defende o dereito á diversidade das culturas dentro da universalidade do xénero humano. O Brixel non entende as leis dos homes, non entende ,por exemplo, que un home poida ser ilegal.



Mensaxe recibida, alto e claro: Un saúdo aos galegos do mundo, e o noso agradecemento por saberen conservar a nosa cultura alén da nosa terra, un saúdo tamen e a nosa benvida aos novos galegos que naceron lonxe da nosa terra pero que quixeron vir a compartir a vida con nós.

Un saúdo tamén e toda a nosa admiración vaia para a compañeira Mercedes Peón. A súa arte agroma do corazón da nosa terra, do máis profundo da tradición, para florecer en eidos distantes e actuais; a súa voz, mesta de sentimentos pálpase no ar e estrálanos contra o peito facendo que a mesma ialma se resinta dunha dor vella, enquistada de aldraxes e dunha ledicia doce de seráns e fiadeiros.

BRIXEL AGAIN

Grande concertazo o que ofrecerá o grupo de música tradicional Brixel o vindeiro domingo 9 de agosto ás 22:30 na praza maior de Verín.
Alí estaremos todos con gañas de Foliada e de ghastar pista.
Namentres a data non chega podemos disfrutar coa música de Brixel en lata.

Un Pouquiño de Marcha

Non todo vai ser tradición, nesta ecléctica seleción (como ecléctico é o pelikeiro) cabe tamén algo de caña. É máis, hai días que se fai precisa.
Hoxe sube á picota un grupazo que nos recarga as baterías nos días baixos nos que semella que non has poder coas chocas. Logo colles pulo e tiras costa arriba ao que dá (a todo flispín diría o amigo Carlos Blanco).



Ben, ahí queda eso

FONTE DO ARAÑO... Emilio Cao

Fonte do araño onde eu de rapaz... e o vento asubiando. Qué peza inesquecible, coma tantas do amigo Cao un verdadeiro xigante da música galega aínda non ponderado en toda a súa dimensión.



E qué podemos dicir desta versión da pandeirada de nebra na que as finísimas notas da a arpa se nos meten polo peito até espetarse na propia ialma. Estes son os sons que agroma da terra naturais como a herba e sorpréndennos coa súa sinxeleza. Pónselle o coiro de pita a calquera que posúa un mínimo de sensibilidade.

Por todo isto e moito máis rendimos hoxe unha sentida homenaxe ao mestre Emilio Cao. Na súa honra repiniquen hoxe as chocas.

Veña todos xuntos!!: Yo quiero se Emilio Cao!

Adeus Entroido! Até pro ano!

Rematou o entroido, alá vai xa falta menos para o vindeiro ano. A todos nos deixou un gosto doce nos beizos. Días de descontrol e badana. As zamarras racharon de bourar nos parroquianos, mais tiñan reposto. Cigarróns e peliqueiros camparon nas rúas e prazas por tres días.





Moito ollo! nada que ver cos do desfile.