Sempre cara adiante, co pé que non é...

Ou "wrong foot forward" coma ten por título a canción dos enormes FLOOK Vénseme a cabeza a frase do poeta "Un paso adiante e dous atrás, Galiza avanza". O certo e que ao marxe do título o tema ten o aquel de levarnos a outro sitio, outro tempo, outra dimensión. Mais como seguramente ao rematarmos de ouvilo seguiremos a estar no mesmo lugar (aínda que uns 5,37 minutos máis tarde) e hai risco de xeadas imos entrar en calor cun pouco de lume...

Os Sons da Saudade

O Brixel sofre coa saudade lonxe da terra, lonxe do avesedo a carón de freixos e amieiros, á beira do regato e da frescura da cachoeira de brancas augas. De igual xeito sofre quen se ve na obriga de procurar en terra allea a vida que se lle nega na terra propia.

Moito se ten eiquí falado da capacidade dos nosos irmáns e curmáns de alén do atlántico de conservar as súas raíces musicais. Nun principio amarrándoas coa forza do derradeixo vecello que os xunguía á terra, logo deixandoas voar, mesturarse e evoluir criando novos xeitos e estilos.

Hoxe toca lembrar a aqueles que sucaron o ouceano encadeados nas adegas dun galeón deixando por tras un ronsel de ialmas. Estímase que máis de sesenta millóns de homes mulleres e nenos foron arrincados da súa casa en África e levados a América, Asia ou Europa para seren vendidos coma mercadoría. Máis de dazasete millóns de persoas faleceron durante a travesía. Escravitude debería de ser unha palabra esquecida, mais por mágoa segue a soar el lugares coma Haití, Sudán, India, Mauritania... e en demasiadas ocasións en situacións que temos na porta da casa.

Os sons que chegaron dende África evoluíron de moitos xeitos nos distintos lugares, un bó exemplo desto é Cuba onde algo tiveron que ver tamén os galegos, non hai máis que ler as espléndidas novelas de Miguel Barnet.

Contan que o compañeiro Compay, espertou unha mañá logo de ter escoitando en soños este magnífico tema de melodía que cheira á salitre do caribe Santiaguero e guitarras que se cravan no peito coma agullas de saudade:

A saudade da terra, do ser querido, da liberdade... Ialma de blues.

Robert Johnson, neto de escravos foi un adiantado ao seu tempo, o seu xeito de tocar a guitarra e interpretar a música blues sentou as bases do que logo se daría en chamar rock and roll.

Tua nai é Meiga

Cheira ao entroido.
Nestas datas a man busca a zamarra e o lombo pide chocas.
Nestas datas o frío siberiano (ou o tío severiano) fica fora. Illado, o peliqueiro só sinte o lume da caldeira que leva dentro do peito.

Nestas datas cómpre achegarse a carón doutro lume. O lume na palleira ou o lume na palleta destes rapaces cos que o mesmo Tristan Tzara se vería identificado. O proprio nome do cuarteto: Canle Dadá traenos lembranzas das avangardas; principiaba o século vinte e Manoel Antonio, "lirionauta" rianxeiro das ciencias exactas, trazaba caligramas a bordo do Constantino Candeira.

En terra, ao lonxe, podería soar algo así: