FONTE DO ARAÑO... Emilio Cao

Fonte do araño onde eu de rapaz... e o vento asubiando. Qué peza inesquecible, coma tantas do amigo Cao un verdadeiro xigante da música galega aínda non ponderado en toda a súa dimensión.



E qué podemos dicir desta versión da pandeirada de nebra na que as finísimas notas da a arpa se nos meten polo peito até espetarse na propia ialma. Estes son os sons que agroma da terra naturais como a herba e sorpréndennos coa súa sinxeleza. Pónselle o coiro de pita a calquera que posúa un mínimo de sensibilidade.

Por todo isto e moito máis rendimos hoxe unha sentida homenaxe ao mestre Emilio Cao. Na súa honra repiniquen hoxe as chocas.

Veña todos xuntos!!: Yo quiero se Emilio Cao!

Adeus Entroido! Até pro ano!

Rematou o entroido, alá vai xa falta menos para o vindeiro ano. A todos nos deixou un gosto doce nos beizos. Días de descontrol e badana. As zamarras racharon de bourar nos parroquianos, mais tiñan reposto. Cigarróns e peliqueiros camparon nas rúas e prazas por tres días.





Moito ollo! nada que ver cos do desfile.