O brixel, grazas a súa superior intelixencia, é quen de comprender a existenza duns seres que a pesares de precisaren da terra para a súa supervivencia non fan máis que aldraxala.
"Quizabes sexa a posición dos seus miolos", matina o brixel na súa privilexiada posición a carón da cachoeira no máis fondo avesedo, "eses seres levan os miolos no alto e non dentro da terra. Quizabes eso os faga arredar dela até procurarlle o dano". E sinte mágoa por esa caste de animais que créndose posuídores dun entendemento senlleiro camiñan cara a súa propia destrución.
