Semella que a primavera adiantousenos, os gromos xa abroian nas gaias peladas dos freixos, e as mimosas alumean os outeiros con lámpadas de sódio (s.a.p.).
O brixel non quere ser nin máis nin menos que ninguén e tamén se bota a medríos temperáns, así co peito por diante, sen medo. Xa logo haberá tempo de laiarse dos estragos da xeada.
Así cantaba Maín o bardo nas brancas cumes do Larouco:
A vida e o de hoxe,
o que teña que vir virá,
do que xa levo no lombo
ninguén me pode privar.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario